Even voorstellen...... Björn Koreman

In het begin van mijn hardloopcarrière viel ik helaas van blessure in blessure, waardoor ik bij elke stap vooruit er spreekwoordelijk twee achteruit maakte. Hierdoor vroeg ik mij vaak af of deze sport wel iets voor mij was. Sinds ik bij mijn huidige trainer zit, ben ik in gaan zien dat een blessure helemaal niet bij hardlopen hoort!

“Vóór mijn tijd als hardloper leefde ik redelijk ongezond en rookte ik, totdat ik inzag dat dit écht niet samengaat met hardlopen”

Mijn eerste aanraking met atletiek/hardlopen was pas op 21 jarige leeftijd. Vanaf mijn 6e levensjaar heb ik altijd gehandbald met een vriendenteam. Plezier stond voorop, waarbij wij als hecht team toch altijd de nodige prestaties leverden. Wij kwamen uit in Jeugddivisies en presteerden goed op Internationale toernooien met ons eigen team, maar ook met de Brabantse Selectie. Mijn positie was de linkerhoek, waarbij ik in een tegenaanval zo snel mogelijk naar voren moest rennen om een doelpunt te maken. 

In mijn tienerjaren kwam ik in aanraking met sigaretten en het nuttigen van de nodige alcoholische versnaperingen. Dit ging goed samen met het vriendenteam bij de handbal en ging niet ten koste van onze prestaties. Uitgaan werd vaste prik op vrijdag en zaterdag en als het even kon kwam daar donderdag (studentendag in Breda) en zondag nog bij.

Op 01-10-2011 zat ik samen met mijn ouders op een terrasje te “genieten” van een biertje en een sigaret, waarbij mijn vader zei dat hij de dag er na de 10KM bij de Singelloop van Breda zou gaan lopen. Voor ik het zelf doorhad beloofde ik plechtig dat ik ook deel zou nemen aan de Singelloop Breda op 2 oktober en zogezegd stond ik dus aan de start van de 5KM zonder ook maar ooit 1 rondje te hebben hardgelopen. Ik finishte dit jaar in 20.33 minuten en werd 61ste van de ruim 4.000 lopers.

Er ging een jaar verstreken waarin ik de keuze had gemaakt om te stoppen met drinken, omdat ik dit op dat moment vaak deed en ik het gevoel had dat dit ten koste ging van maatschappelijke dingen. Wel had ik de motivatie om weer deel te nemen aan de Singelloop Breda in 2012. Dit jaar liep ik 1 minuut sneller (19.31) en werd ik verrassend 19e van de ruim 5.000 lopers.

Door deze prestatie werd mij aanbevolen om deel uit te maken van een loopteam om zo het beste uit mijzelf halen. Ik kreeg de smaak te pakken en ben meer wedstrijden gaan lopen. In het voorjaar van 2013 behaalde ik op dat moment mijn PR van 17.54 op de 5KM, terwijl ik nog steeds rookte. Echter werd mij tijdens die wedstrijd duidelijk dat ik toch echt moest stoppen met roken wilde ik meer progressie maken. Zo geschiedde. Ik rookte die dag mijn hele pakje sigaretten op en sindsdien heb ik nooit meer één sigaret aangeraakt.

Vanaf dat moment ging de progressie snel. Ik was inmiddels lid geworden van het Runshop Team in Tilburg en maakte mooie stappen. Ik verbeterde mijn tijden en liep in 2014 tijdens de Singelloop Breda een tijd van 15.50 waarmee ik 2e werd. Op dat moment een droom die al uitkwam. Maar hoe nu verder?

Het geluk kon niet op en ik bleef steeds maar in een groeiende lijn zitten, tot ik in aanraking kwam met mijn eerste blessure: de lopersknie. Een vervelende blessure waarmee ik veel te lang ben doorgelopen, waardoor een operatie noodzakelijk was. Uiteindelijk heb ik hierdoor een half jaar eruit gelegen en na een aantal maanden opbouwen kwam de volgende blessure om de hoek kijken. Ik lag er wéér een half jaar uit… Het leek erop dat het hardlopen toch niet aan mij besteed was en ik begon ook te twijfelen om er mee door te gaan, maar de kick na goede trainingen en wedstrijden was zo groot, dat ik het niet kon laten om door te zetten.

In 2016 draaide ik mijn eerste baanseizoen en kwam ik bijna onder de magische grens van 15 minuten uit. Ik stapte op dat moment over naar een van de beste trainers van Nederland: Bram Wassenaar, waarbij ik anders ging trainen en wij een mooi plan hebben uitgezet voor de langere termijn. De focus zou vooral op de lange afstanden liggen, aangezien ik de lange trainingen goed aankon en daar ook de meeste progressie op maakte. Zo liep ik in 2017 nog 1:09.48 op de halve marathon, in 2018 werd dat 1:06.27 en een half jaar later in 2019 liep ik 1:05.57 waarmee ik 7e werd op het NK in Venlo. Begin 2020 verbeterde ik deze tijd met maar liefst 2 minuten naar 1:03.55 in Barcelona waarmee ik de EK limiet misliep op 40 seconden.

In 2019 heb ik ook mijn debuut gemaakt op de marathon. Na een lange solorace finishte ik in Eindhoven in 2:17.26 als 2e Nederlander. Ondanks dat de race alles behalve goed verliep ben ik ontzettend blij met deze tijd, maar ben ik er van overtuigd dat het in de toekomst zeker harder kan! Bram is er van overtuigd dat dit uiteindelijk de afstand is waar mijn kwaliteiten het beste tot uiting komen en we zullen dus ook de meeste focus op deze magische afstand gaan leggen in de toekomst!